باخبر شدیم یکی از جوانان گناباد برای بازی در تیم ملی فوتبال معلولین دعوت شده است به سراغ این جوان گنابادی می رویم تا از نزدیک با وی و فعالیت هایش آشنا شویم.
- خودتان را معرفی کنید؟
حامد رجبی باغ آسیا متولد 1370 هستم و در باغ آسیا گناباد زندگی می کنم، 6 خواهر و برادر دارم که همه سالم هستند و من فرزند پنجم خانواده ام که مادرزادی پاهایم معلولیت دارد و ضعیف است و در حال حاضر دانشجوی کامپیوتر شاخه ی نرم افزار هستم.
 

من 14 سال است که بازی می کنم و الان یک سال است که وارد مسابقات شدم و در تیم cp 7 نفره استان خراسان رضوی از بین 23 نفر از کل استان تنها من برای دعوت به تیم ملی انتخاب شدم که بعد از شرکت در اردوی تهران اگر در تست ها موفق شوم به تیم امید ایران راه پیدا خواهم کرد.

از همان ابتدا در گناباد با افراد سالم بازی می کردم چون امکانات در این جا وجود ندارد و معلولین تیمی ندارند برای همین من در تیم پیروزی باغ آسیا به عنوان دروازه بان بازی می کنم.

احساس کمبود می کنم؛ چون من در دانشگاه شاگرد خوبی هستم اما بقیه به من حسادت می کنند. چند تا از دوستانم به من امید می دهند و دلداریم می دهند ولی مشخص است که فقط شعار می دهند ولی از همه آنها تشکر می کنم چون اگر آنها نبودند واقعن برایم سخت می شد اما بقیه با متلک گویشان واقعن باعث آزارم هستند و خیلی وقت ها باعث می شوند از زندگی ناامید شوم.

کسانی که در این رشته کار می کنند از نظر معلولیت کلاس بندی شده اند و در تیمی که هستیم از هر معلولیتی حضور دارند و من دروازه بان اصلی تیم در استان هستم.

برادر بزرگترم که در تیم پاس بیرجند دسته 2 بازی می کند خیلی تشویقم می کند و تمریناتم را تحت نظر او انجام می دهم البته خانواده ام تشویقم می کنند و از اینکه وارد مسابقه شدم خیلی خوشحال و راضی هستند.

رفتن به تیم ملی و بعد برخورد خوب مردم و اینکه وضعیتم را بپذیرند و باعث آزارم نشوند.

عابدزاده

برای کسانی که وضعیت مشابه تو دارند و علاقمند به ورزش هستند چه توصیه ای داری؟

معلم ورزشم آقای زادع مرا راهنمایی کرد و با هزینه شخصی به مشهد رفتم و توانستم با پیگیری های زیادی که کردم به اینجا برسم برای همین تصمیم دارم هئیت جانبازان معلولین گناباد را تشکیل دهم که سختی هایی که من کشیدم را دیگران نکشند و این امکان برایشان باشد که در شهر خودشان استعدادهای ورزش شان را شکوفا و معرفی کنند.

هرگز نمی توانند مرا مثل یک فرد معمول جامعه بپذیرند مخصوصا دخترها چون من نمی توانم عاشق هیچ دختری باشم برای اینکه معلولم.

بله- ولی وقتی در مورد احساسم با دختری که مدنظرم بود صحبت کردم عصبانی شد و گفت که چه فکری کرده ام که با این وضعیت به او پیشنهاد ازدواج می دهم ولی پسرهای سالمی که هم سن و سال من هستند همزمان چند خط و گوشی دارند.

تشکر می کنم از مسئولین و اساتید دانشگاه و خانواده ام خصوصا برادرم که مشوق اصلی من در زمینه ورزشی برایم بوده و در آخر از تمامی کسانی که و ضعیت مشابه من دارند و علاقمند به ورزش هستند تقاضا دارم ناامید نشوند و در صورت تمایل هم می توانند با من تماس بگیرند تا اگر بتوانم راهنمایی شان کنم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: